Από τον Σιζί, επαρχία Ανχούι
Συνήθως, όταν παρευρίσκομαι στις συναθροίσεις των συνεργατών, ο επικεφαλής μου συχνά κηρύττει για τις εμπειρίες ανθρώπων οι οποίοι απέτυχαν στην υπηρεσία τους προς τον Θεό, και μας ζητά να διδαχθούμε από τα δικά τους βιώματα και να τα εκλάβουμε ως προειδοποίηση. Για παράδειγμα, την ώρα των κηρυγμάτων ή των συναναστροφών, μερικοί επικεφαλής πάντα κήρυτταν γράμματα και δόγματα. Ήταν ανίκανοι να κηρύξουν πραγματική γνώση της αλήθειας και να εκτελέσουν πρακτικό έργο, με αποτέλεσμα να υπηρετούν ως επικεφαλής για χρόνια, χωρίς να προωθούν ούτε στο ελάχιστο το έργο της εκκλησίας‧ το έργο της εκκλησίας έφτασε σχεδόν σε πλήρη ακινητοποίηση, κι αυτοί έγιναν ψευδείς επικεφαλής και απομακρύνθηκαν από τον Θεό. Κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους, ορισμένοι επικεφαλής πάντα επεδείκνυαν τους εαυτούς τους, εξύψωναν εαυτούς και κατέθεταν μαρτυρίες για τους ίδιους και εργάζονταν για να προστατεύσουν το κύρος τους και, τελικά, τέτοιοι ηγέτες οδήγησαν τους ανθρώπους ενώπιόν τους, και έγιναν αντίχριστοι προς εκδίωξη. Κάποιοι επικεφαλής έδειχναν υπερβολικά μεγάλη προσοχή στη δική τους σάρκα, εποφθαλμιώντας τις ανέσεις και μη επιτελώντας ποτέ πραγματικό έργο. Τέτοιοι επικεφαλής ήταν σαν εκκλησιαστικά παράσιτα, που ορέχθηκαν τις ευλογίες του κύρους και, τελικά, αποκαλύφθηκαν και εκριζώθηκαν. Ακούγοντας αυτά τα παραδείγματα αποτυχίας, δεν μπορούσα παρά να απορήσω: «Ο Θεός δεν είναι παντοδύναμος; Δεδομένου ότι, κατά την εργασία τους, οι εν λόγω επικεφαλής διέπρατταν το κακό και αντιστέκονταν στον Θεό και προκαλούσαν απώλειες στο έργο της εκκλησίας, γιατί ο Θεός δεν παρενέβη νωρίτερα, ώστε να τους αποκαλύψει και να τους εκριζώσει; Έτσι, δεν θα ήταν μικρότερη η απώλεια για τη ζωή των αδελφών και το έργο της εκκλησίας;» Η ερώτηση αυτή με ταλάνιζε.