Από την Τσαοτούο, επαρχία Χουμπέι
Μετά από τον σεισμό της 12ης Μαΐου στο Σιτσουάν, φοβόμουν και ανησυχούσα συνεχώς μήπως μια μέρα με χτυπήσει η καταστροφή. Ειδικά όταν έβλεπα τις καταστροφές να γίνονται ολοένα πιο μεγάλες και να συμβαίνουν σεισμοί όλο και πιο συχνά, ο φόβος μου για μια επικείμενη καταστροφή γινόταν ακόμα πιο έντονος. Ως εκ τούτου, περνούσα ολόκληρες ημέρες αναλογιζόμενη τι είδους προφυλάξεις θα έπρεπε να πάρω για να προστατευτώ αν γινόταν κάποιος σεισμός.
Μια μέρα, την ώρα του μεσημεριανού, η αδελφή της οικογένειας που με φιλοξενούσε άνοιξε ως συνήθως την τηλεόραση και ο παρουσιαστής του δελτίου ειδήσεων έτυχε να μιλάει για μέτρα ασφαλείας σε περίπτωση σεισμού. Σε περίπτωση σεισμού, θα πρέπει να τρέξεις γρήγορα έξω σε ανοιχτό χώρο, ώστε να μην τραυματιστείς από τα κτίρια που πέφτουν. Αν δεν καταφέρεις να βγεις έξω εγκαίρως, θα πρέπει να καλυφθείς κάτω από κάποιο κρεβάτι, κάποιο τραπέζι ή να πας σε κάποια γωνία… Όταν τα άκουσα αυτά, ένιωσα σαν να είχα βρει μια λύση που έσωζε ζωές και απομνημόνευσα γρήγορα αυτά τα προληπτικά μέτρα, ώστε να μπορέσω να σώσω τον εαυτό μου αν γινόταν κάποιος σεισμός. Μετά από το μεσημεριανό, πήγα στο δωμάτιό μου και ερεύνησα προσεκτικά το σπίτι, μέσα κι έξω, ψάχνοντας για κάποιο μέρος που θα μπορούσα να κρυφτώ σε περίπτωση που θα γινόταν σεισμός και δεν θα προλάβαινα να διαφύγω. Όμως, απογοητεύτηκα πολύ από αυτά που είδα: Υπήρχαν ένα σωρό άχρηστα πράγματα κάτω από το κρεβάτι και δεν υπήρχε καθόλου χώρος για να καλυφτώ. Κοιτώντας έξω από το σπίτι, σε μια απόσταση εκατοντάδων μέτρων απ’ όπου βρισκόμουν, όλα τα κτίρια ήταν πενταώροφα ή εξαώροφα και πολύ κοντά το ένα με το άλλο. Ακόμα κι αν κατάφερνα να βγω από το κτίριο, θα ήταν και πάλι πολύ πιθανόν να καταπλακωθώ και να πεθάνω. Δεν μπορούσα παρά να σκέφτομαι: «Απ’ ό,τι φαίνεται είναι πολύ επικίνδυνο να εκπληρώνω το καθήκον μου εδώ. Θα πρέπει να περιμένω να έρθει η επικεφαλής και να με βάλει σε μια αγροτική οικογένεια που θα με φιλοξενεί. Έτσι, αν γίνει κάποιος σεισμός, θα είναι πιο εύκολο να τρέξω σε έναν ανοιχτό χώρο. Όμως το τρέχον καθήκον μου, που είναι να ταξινομώ έγγραφά, απαιτεί να μένω κυρίως μέσα. Ακόμα και αν ζούσα στην επαρχία, θα εξακολουθούσε να κινδυνεύει η ζωή μου. Ίσως θα μπορούσα να πω στην επικεφαλής να με μεταφέρει σε μια ευαγγελική ομάδα. Έτσι θα είμαι τουλάχιστον όλη τη μέρα έξω, και θα είναι πιο ασφαλές από το να είμαι μέσα. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρω πότε θα έρθει η επικεφαλής. Τι θα κάνω αν γίνει κάποιος σεισμός πριν έρθει; Θα πρέπει, όπως και να ‘χει, να ετοιμάσω ένα καταφύγιο για να υπάρχει τώρα». Ζούσα καθημερινά με αυτόν τον φόβο και δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στην εκπλήρωση του καθήκοντός μου.
Τότε, μια μέρα, διάβασα το ακόλουθο απόσπασμα από το «Οφείλεις να ετοιμάσεις επαρκείς καλές πράξεις για τον προορισμό σου»: «Όταν έρθουν οι καταστροφές, οι λιμοί και οι λοιμοί θα πέσουν επάνω σε όσους Μου αντιστέκονται και θα θρηνούν. Όλοι όσοι έχουν διαπράξει κάθε μορφή πονηρίας, αλλά M’ έχουν ακολουθήσει για πολλά χρόνια, δεν θα αποφύγουν να πληρώσουν για τις αμαρτίες τους. Και εκείνοι, αντιμετωπίζοντας μια καταστροφή που όμοιά της σπάνια έχει συμβεί καθ’ όλη τη διάρκεια εκατομμυρίων ετών, θα ζουν σε ένα συνεχές καθεστώς πανικού και φόβου. Και όσοι από τους ακόλουθούς Μου έχουν δείξει πίστη μόνο σ’ Εμένα θα χαίρονται και θα επικροτούν τη δύναμή Μου. Θα βιώσουν απερίγραπτη ικανοποίηση και θα ζουν σε μια αγαλλίαση που όμοιά της δεν έδωσα ποτέ ξανά στην ανθρωπότητα». «Σε κάθε περίπτωση, εύχομαι να προετοιμάσετε αρκετές καλές πράξεις για τον προορισμό σας. Τότε θα είμαι ευχαριστημένος. Διαφορετικά, κανένας σας δε θα διαφύγει της καταστροφής που σας χτυπά την πόρτα. Η καταστροφή έχει τις απαρχές της σ’ Εμένα και φυσικά ενορχηστρώνεται από Εμένα. Αν δεν μπορείτε να είστε τόσο καλοί μπροστά στα μάτια Μου, τότε δεν θα μπορέσετε να διαφύγετε της καταστροφής» (από το βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Τα λόγια του Θεού με αφύπνισαν. Πράγματι, ο Θεός είναι ο Κύριος της δημιουργίας. Διέπει τα πάντα και έχει τον έλεγχο των πάντων. Ο Θεός στέλνει τις καταστροφές και όλες ελέγχονται και κανονίζονται από τα χέρια Του. Οι ζωές των ανθρώπων επίσης διέπονται από τον Θεό και βρίσκονται υπό τον έλεγχό Του, και Αυτός έχει τον τελευταίο λόγο για το ποιος θα υποστεί τον όλεθρο σε μια καταστροφή και ποιος θα προστατευτεί και θα διαφυλαχθεί. Αυτά όλα διέπονται και κανονίζονται από τον Θεό. Ποιος μπορεί να ξεφύγει από την εξουσία που έχει ο Θεός στη μοίρα και την κατάληξή του; Οι άπιστοι δεν το ξέρουν αυτό και νομίζουν ότι πρόκειται για φυσικές καταστροφές. Έτσι, χρησιμοποιούν ανθρώπινα μέσα και ανθρώπινες προσπάθειες για να σωθούν ενόψει καταστροφών, σκεπτόμενοι ότι θα μπορέσουν έτσι να αποφύγουν τον συνεπαγόμενο όλεθρο. Κι εγώ, που ήμουν αδαής, πίστευα στον Θεό αλλά δεν γνώριζα καθόλου το έργο του Θεού. Σκεφτόμουν πως το μόνο που χρειαζόταν να κάνω ήταν να πάρω τα προληπτικά μέτρα που αναφέρθηκαν στην τηλεόραση, προκειμένου να προστατευτώ και να αποφύγω τον πόνο που θα επέφερε μια καταστροφή, και να επιβιώσω. Ήταν πραγματικά παράλογο να έχω την ίδια άποψη με τους άπιστους! Δεν θα έπρεπε να ξέρω ότι αν οι άνθρωποι δεν εκτελούν πιστά το καθήκον τους και δεν κάνουν καλές πράξεις, δεν θα φαίνονται καλοί στα μάτια του Θεού; Όσο προηγμένα κι αν είναι τα προληπτικά μέτρα ή όσο τέλεια είναι τα σχέδια της αυτοδιάσωσης, στο τέλος κανείς δεν μπορεί να γλιτώσει από τις καταστροφές που στέλνει ο Θεός στον άνθρωπο. Από τις διάφορες αντιδράσεις που είχα απέναντι στην απειλή μιας καταστροφής, ήταν ολοφάνερο ότι δεν είχα πραγματική πίστη στον Θεό. Δεν καταλάβαινα πραγματικά το έργο του Θεού κατά τις έσχατες ημέρες ούτε την παντοδυναμία και την κυριαρχία Του. Δεν είχα καμία ιδέα για το ποιον στοχεύει να καταστρέψει ο Θεός μέσα από τις καταστροφές ούτε για το ποιον επιθυμεί να σώσει, και ούτε αναγνώριζα ότι, κατά τη διάρκεια των καταστροφών, σώζονται από τη συμφορά μόνον εκείνοι που είναι πιστοί στον Θεό και έχουν ετοιμάσει επαρκείς καλές πράξεις. Συνεπώς, όταν καραδοκούσε η απειλή της καταστροφής, αντί να αναλογίζομαι αν έχω ετοιμάσει ή όχι καλές πράξεις, αν ήμουν πιστή στον Θεό, αν επιδίωκα την αλήθεια για να σωθώ από τον Θεό, εγώ σπαταλούσα όλον μου τον χρόνο ψάχνοντας να βρω τρόπους να σώσω τον εαυτό μου. Είναι πραγματικά αξιοθρήνητο να μην έχει κανείς την αλήθεια!
Τον καιρό του Νώε, οι άνθρωποι ήταν ασύδοτοι και μοχθηροί έως έναν βαθμό. Ήταν εξαιρετικά αμαρτωλοί, είχαν όλοι τους απομακρυνθεί από τον Θεό και δεν Τον λάτρευαν. Όταν ο Θεός αποφάσισε να καταστρέψει τη γη με τον κατακλυσμό, επειδή ο Νώε είχε φόβο Θεού και έμενε μακριά από το κακό, έφτιαξε την κιβωτό σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, ξόδεψε τα πάντα μετά από το αίτημα του Θεού και έδειξε την ύψιστη αφοσίωσή του, ο Θεός τον θεωρούσε καλό. Έτσι, όταν έγινε η καταστροφή, μόνο τα οκτώ μέλη της οικογένειάς του έλαβαν την προστασία του Θεού και επιβίωσαν. Κι εγώ θυμήθηκα αυτό που είχε αναφερθεί σ’ ένα κήρυγμα: «Αν δεν ετοιμάσεις καμία καλή πράξη, όταν χτυπήσει η καταστροφή, μέσα σου θα είσαι συνεχώς πανικοβλημένος. Χωρίς καλές πράξεις, η καρδιά του ανθρώπου είναι απαρηγόρητη και δεν έχει εμπιστοσύνη ή γαλήνη. Επειδή δεν έχει ετοιμάσει καλές πράξεις, δεν έχει πραγματική γαλήνη ή χαρά στην καρδιά του. Αυτοί που κάνουν το κακό έχουν ένοχη συνείδηση και είναι κακοί μέσα τους. Όσο πιο πολλές κακές πράξεις κάνουν, τόσο περισσότερες ενοχές νιώθουν και τόσο πιο πολύ φοβούνται. Αν θέλεις να νιώθεις παρηγοριά και γαλήνη μέσα σου όταν έρθει η μεγάλη καταστροφή, πρέπει να κάνεις περισσότερο καλό και να ετοιμάσεις περισσότερες καλές πράξεις τώρα. Μόνον τότε θα νιώσεις γαλήνη και παρηγοριά στην καρδιά σου όταν χτυπήσει η καταστροφή» (από «Το σημαντικό νόημα πίσω από την προετοιμασία των καλών πράξεων» στο βιβλίο «Κηρύγματα και Συναναστροφή για την Είσοδο στη Ζωή, Τόμος Β’»). Όταν τα διάβασα αυτά, κατάλαβα ότι αν δεν κερδίσουν την αλήθεια, αν δεν κάνουν καλές πράξεις, οι άνθρωποι δεν θα έχουν τη φροντίδα και την προστασία του Θεού, οπότε θα είναι πανικόβλητοι ενόψει μιας καταστροφής. Μόνον εκείνοι που επιδιώκουν την αλήθεια, που είναι αφοσιωμένοι στην εκπλήρωση του καθήκοντός τους, που δεν ενεργούν μηχανικά, που ασκούνται και εισέρχονται σύμφωνα με τις αρχές της αλήθειας σε ό,τι κάνουν και των οποίων οι πράξεις θεωρούνται καλές από τον Θεό, θα κερδίσουν την προστασία του Θεού και θα διαφυλαχθούν σε μία καταστροφή, όπως ο Νώε. Σκέφτηκα το πώς ήμουν μονίμως ανήσυχη και νευρική, φοβούμενη μήπως πεθάνω σε μια καταστροφή. Συνειδητοποίησα ότι μήπως ήμουν τόσο τρομοκρατημένη για κάποια πιθανή καταστροφή επειδή δεν είχα τελέσει πιστά το καθήκον μου και επειδή δεν είχα ετοιμάσει καμία καλή πράξη; Σκεπτόμενη τον καιρό που ταξινομούσα έγγραφα, κατάλαβα ότι οι άλλοι αδελφοί και αδελφές έκαναν περισσότερα από μένα και ότι εγώ φοβόμουν πραγματικά μήπως η επικεφαλής δεν έχει και πολύ καλή άποψη για μένα. Έτσι, προκειμένου να κάνω περισσότερα και να έχει καλύτερη άποψη για μένα η επικεφαλής, έκανα απλώς κάποια πρόχειρη επεξεργασία στα έγγραφα πριν της τα παραδώσω. Δεν ήμουν τόσο λεπτολόγος όπως παλιότερα. Δεν σκεπτόμουν πλέον πώς να τα επεξεργαστώ ώστε να πετύχω μια μαρτυρία για τον Θεό, ώστε οι αδελφοί και οι αδελφές μου να μπορέσουν να αποκομίσουν κάποιο όφελος και κάποια διαπαιδαγώγηση από την ανάγνωσή τους. Όταν έβλεπα ότι τα έγγραφα που έγραφαν οι αδελφοί και οι αδελφές δεν είχαν μεγάλη συνοχή, εγώ δεν τους παρείχα ειλικρινή καθοδήγηση και βοήθεια. Αντιθέτως, απλώς έγραφα στο πόδι κάποια σχόλια και αυτό ήταν όλο. Δεν με ένοιαζε αν θα τα καταλάβαιναν ή αν θα κέρδιζαν κάποια διαπαιδαγώγηση από αυτά. Τα έστελνα βιαστικά πίσω και, ως αποτέλεσμα, δεν ήξεραν πώς να τα επιμεληθούν, και μετά έστελναν όλο και λιγότερα έγγραφα. Αυτό είχε σοβαρό αντίκτυπο στην πρόοδο αυτής της εργασίας. Παρόλα αυτά, δεν αναλογίστηκα τις πράξεις μου ούτε προσπάθησα να αναγνωρίσω και να διορθώσω την πηγή του προβλήματος, παρά κατηγορούσα την επικεφαλής, ισχυριζόμενη ότι τα προβλήματα προέκυψαν επειδή εκείνη δεν έδινε σημασία σ’ αυτήν την εργασία. Ήμουν τόσο παράλογη! Απ’ αυτό μπορούσα να δω ότι δεν είχα ένα πραγματικό φορτίο για το έργο της εκκλησίας και, ειδικότερα, δεν εκπλήρωνα το καθήκον μου με μια καρδιά αφοσιωμένη στον Θεό. Αντιθέτως, έκανα τα πάντα για χάρη της δικής μου φήμης και κοινωνικής θέσης. Όχι μόνο δεν αποτελούσε προετοιμασία καλής πράξης το να εκτελώ το καθήκον μου κατ’ αυτόν τον τρόπο, ίσα-ίσα το μόνο που έκανα ήταν να ενεργούν μηχανικά και να προσπαθώ να εξαπατήσω τον Θεό. Έκανα το κακό. Πώς μπορούσα να περιμένω να ικανοποιήσω τον Θεό με τέτοιου είδους ενέργειες, να λάβω τον έπαινο και τη φροντίδα Του και, έτσι, να κερδίσω πνευματική παρηγοριά; Αν είχα συνεχίσει σ’ αυτό το μονοπάτι, χωρίς να επιδιώκω σωστά την αλήθεια, χωρίς να να είμαι πιστή στο καθήκον μου και χωρίς να ετοιμάζω επαρκείς καλές πράξεις, σίγουρα δεν θα μπορούσα να γλιτώσω από την οργή της τιμωρίας που επιφυλάσσει ο Θεός για τους μοχθηρούς, ακόμα κι αν λάμβανα τα προληπτικά μέτρα που προβλέπουν οι κοσμικοί άνθρωποι για τις καταστροφές.
Ευχαριστώ τον Θεό που με καθοδήγησε για να ανοίξω το μυαλό μου και που μου έδωσε τη δυνατότητα να καταλάβω ότι μόνο αν εκτελώ καλά το καθήκον μου και κάνω αρκετές καλές πράξεις θα μπορέσω να απαλλαγώ από τον πόνο που επιφέρουν οι καταστροφές και να γλιτώσω ζωντανή. Αυτός είναι ο ένας και μοναδικός τρόπος. Στο μέλλον, ελπίζω να επιδιώκω εντατικά την αλήθεια, να είμαι όσο το δυνατόν πιο πιστή στην εκπλήρωση των καθηκόντων μου και να ετοιμάζω πολλές καλές πράξεις για να ικανοποιήσω τον Θεό.
Πηγή από: Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου