Από την Τσανκάι, πόλη Μπενσί, επαρχεία Λιαονίνγκ
Η κοινή φράση «Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται» είναι κάτι με το οποίο είμαι προσωπικά υπερβολικά εξοικειωμένη. Ο σύζυγός μου κι εγώ είμαστε ιδιαίτερα αγαθοί άνθρωποι: όταν είχε να κάνει με θέματα που αφορούσαν το προσωπικό μας συμφέρον ή απώλεια, δεν ήμασταν ο τύπος που θα έκανε παζάρια ή φασαρίες με άλλους. Όπου μπορούσαμε να είμαστε ανεκτικοί, ήμασταν ανεκτικοί, όπου μπορούσαμε να είμαστε μακρόθυμοι, κάναμε πάντα ό,τι καλύτερο μπορούσαμε ώστε να είμαστε μακρόθυμοι. Ως εκ τούτου, συχνά πέφταμε θύματα εκμετάλλευσης και κακομεταχείρισης από άλλους. Πράγματι, φαινόταν πως στη ζωή «Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται» – αν έχεις υπερβολική καλοσύνη στην καρδιά σου, αν είσαι υπερβολικά εξυπηρετικός και ταπεινός στις υποθέσεις σου, είναι πολύ πιθανόν να εξαπατηθείς. Με αυτές τις σκέψεις στον νου μου, αποφάσισα να μην υπόκειμαι σε όλη αυτήν την κακομεταχείριση κι ούτε να ζω πια μες στην αγανάκτηση: στα μελλοντικά ζητήματα και στις συναλλαγές με άλλους, ορκίζομαι να μην είμαι υπερβολικά εξυπηρετική. Ακόμη κι αφού αποδέχθηκα το έργο του Παντοδύναμου Θεού, και πάλι εφάρμοζα αυτήν την αρχή κατά τη συμπεριφορά μου και την αλληλεπίδρασή μου με άλλους ανθρώπους.
