Καθημερινά λόγια του Θεού | «Το μυστήριο της ενσάρκωσης (4)» | Απόσπασμα 26

Καθημερινά λόγια του Θεού | «Το μυστήριο της ενσάρκωσης (4)» | Απόσπασμα 26

Το έργο των εσχάτων ημερών είναι η έκφραση του λόγου. Ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει πολύ μέσω του λόγου. Οι αλλαγές που γίνονται τώρα στους ανθρώπους που αποδέχτηκαν αυτόν τον λόγο είναι πολύ σπουδαιότερες από εκείνες των ανθρώπων που αποδέχτηκαν τα σημεία και τα θαύματα την Εποχή της Χάριτος. Διότι την Εποχή της Χάριτος οι δαίμονες έφυγαν από τον άνθρωπο με το άγγιγμα των χεριών και την προσευχή, αλλά οι διεφθαρμένες διαθέσεις παρέμεναν ακόμα μέσα στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος θεραπεύτηκε από την ασθένειά του και συγχωρέθηκαν οι αμαρτίες του, αλλά δεν επιτελέστηκε το έργο για να αποβληθούν οι διεφθαρμένες σατανικές διαθέσεις μέσα από τον άνθρωπο.

Καθημερινά λόγια του Θεού | «Η αληθινή ιστορία πίσω από το έργο της Εποχής της Λύτρωσης» | Απόσπασμα 23

Καθημερινά λόγια του Θεού | «Η αληθινή ιστορία πίσω από το έργο της Εποχής της Λύτρωσης» | Απόσπασμα 23

Παρόλο που ο Ιησούς στην ενσάρκωσή Του ήταν εντελώς χωρίς συναίσθημα, πάντοτε παρηγορούσε τους μαθητές Του, προνοούσε για εκείνους, τους βοηθούσε και τους συντηρούσε. Όσο έργο κι αν έκανε ή όση ταλαιπωρία κι αν υπέστη, ποτέ δεν έκανε παράλογα αιτήματα στους ανθρώπους, αλλά ήταν πάντοτε υπομονετικός και ανεχόταν τις αμαρτίες τους, τόσο που οι άνθρωποι στην Εποχή της Χάριτος τρυφερά Τον αποκαλούσαν «ο αξιολάτρευτος Σωτήρας Ιησούς». Στους ανθρώπους εκείνης της εποχής —σε όλους τους ανθρώπους— ο Ιησούς είχε και ήταν έλεος και τρυφερή ευγένεια. Ποτέ δεν θυμόταν τις παραβάσεις των ανθρώπων και η συμπεριφορά Του προς αυτούς δεν βασιζόταν στις παραβάσεις τους. Επειδή εκείνη ήταν μια διαφορετική εποχή, συχνά έδινε άφθονο φαγητό και ποτό στους ανθρώπους για να χορτάσουν. Συμπεριφερόταν σε όλους όσοι Τον ακολουθούσαν με χάρη, θεραπεύοντας τους αρρώστους, εξωθώντας δαιμόνια, ανασταίνοντας νεκρούς. Για να πιστέψουν σ’ Αυτόν οι άνθρωποι και να δουν ότι όλα όσα έκανε γίνονταν με ειλικρίνεια και σοβαρότητα, έφτασε στο σημείο να αναστήσει ένα σάπιο πτώμα, δείχνοντάς τους ότι στα χέρια Του ακόμη και οι νεκροί μπορούσαν να έρθουν στη ζωή. Μ’ αυτόν τον τρόπο, υπέμενε σιωπηλά και έκανε το έργο της λύτρωσης ανάμεσά τους. Ακόμη και πριν καρφωθεί στον σταυρό, ο Ιησούς είχε ήδη πάρει επάνω Του τις αμαρτίες της ανθρωπότητας και έγινε προσφορά αμαρτίας για την ανθρωπότητα. Ακόμη και πριν σταυρωθεί, είχε ήδη ανοίξει δρόμο για τον σταυρό για να λυτρώσει την ανθρωπότητα. Τέλος, καρφώθηκε στον σταυρό, θυσιάζοντας τον εαυτό Του για χάρη του σταυρού και έδωσε όλο το έλεός Του, την τρυφερή ευγένεια και την αγιότητά Του στην ανθρωπότητα. Ήταν πάντα ανεκτικός προς την ανθρωπότητα, ποτέ εκδικητικός αλλά συγχωρούσε τις αμαρτίες τους, τους ωθούσε στην μετάνοια και τους δίδασκε να έχουν υπομονή, ανεκτικότητα και αγάπη, να ακολουθούν τα βήματά Του και να θυσιάζουν τους εαυτούς τους για χάρη του σταυρού. Η αγάπη Του για τους αδελφούς και τις αδελφές Του ξεπερνούσε την αγάπη Του για την Μαρία. Το έργο που έκανε είχε ως πυρήνα του την θεραπεία ανθρώπων και την εξώθηση δαιμονίων για χάρη της λύτρωσής Του. Όπου κι αν πήγαινε, φερόταν σε όλους όσοι Τον ακολουθούσαν με χάρη. Έκανε τους φτωχούς πλούσιους, τους χωλούς να περπατούν, τους τυφλούς να βλέπουν και τους κωφούς να ακούν. Προσκαλούσε ακόμη και τους πιο ταπεινούς, τους φτωχούς, τους αμαρτωλούς να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι μαζί Του, ποτέ δεν τους απέφευγε αλλά ήταν πάντοτε υπομονετικός, λέγοντας μάλιστα: Όταν ένας βοσκός χάσει ένα πρόβατο από τα εκατό, θα αφήσει πίσω τα ενενήντα εννέα για να ψάξει για το ένα χαμένο πρόβατο και όταν το βρει, θα χαρεί. Αγαπούσε τους ακόλουθούς Του όπως μία προβατίνα αγαπά τα πρόβατά της. Παρόλο που ήταν ανόητοι και αδαείς και ήταν αμαρτωλοί στα μάτια Του και επιπλέον, ήταν τα πιο ταπεινά μέλη της κοινωνίας, θεωρούσε εκείνους τους αμαρτωλούς —άντρες τους οποίους άλλοι απεχθάνονταν— ως την κόρη των οφθαλμών Του. Εφόσον τους έδειχνε ιδιαίτερη εύνοια, έδωσε την ζωή Του για εκείνους όπως ένα πρόβατο γινόταν θυσία στον βωμό. Συμπεριφερόταν ανάμεσά τους σαν να ήταν ο υπηρέτης τους, αφήνοντάς τους να Τον χρησιμοποιούν και σφαγιάζοντάς Τον, υποτασσόμενος σ’ αυτούς χωρίς όρους. Στους ακόλουθούς Του ήταν ο αγαπητός Σωτήρας Ιησούς αλλά στους Φαρισαίους, που έκαναν κηρύγματα στους ανθρώπους από ένα ψηλό βάθρο, δεν έδειξε έλεος και τρυφερή ευγένεια, αλλά μίσος και πικρία. Δεν έκανε μεγάλο έργο μεταξύ των Φαρισαίων, μόνο περιστασιακά κήρυττε και τους επέπληττε. Δεν έκανε ανάμεσά τους έργο λύτρωσης ούτε έπραξε σημεία και τέρατα. Έδωσε όλο το έλεός Του και την τρυφερή ευγένεια στους ακόλουθούς Του, υπομένοντας για χάρη των αμαρτωλών αυτών μέχρι το τέλος, όταν σταυρώθηκε στον σταυρό και υπέφερε κάθε ταπείνωση μέχρι να σώσει πλήρως όλη την ανθρωπότητα. Αυτό ήταν το σύνολο του έργου Του.