Το όραμα του έργου του Θεού (2)

Η Εποχή της Χάριτος κήρυξε το ευαγγέλιο της μετάνοιας, και εφόσον ο άνθρωπος πίστευε, τότε θα σωνόταν. Σήμερα, στη θέση της σωτηρίας, γίνεται λόγος μόνο για κατάκτηση και τελείωση. Ποτέ δεν έχει ειπωθεί ότι, αν κάποιος πιστεύει, όλη η οικογένειά του θα είναι ευλογημένη ή ότι η σωτηρία γίνεται άπαξ και δια παντός. Σήμερα, κανείς δεν λέει κάτι τέτοιο και αυτά είναι παρωχημένα. Τον καιρό εκείνον, το έργο του Ιησού ήταν η λύτρωση όλης της ανθρωπότητας. Οι αμαρτίες όλων όσων πίστευαν σ’ Αυτόν συγχωρέθηκαν. Εφόσον πίστευες σ’ Αυτόν, θα σε λύτρωνε. Αν πίστευες σ’ Αυτόν, δεν ήσουν πλέον αμαρτωλός, είχες απαλλαγεί από τις αμαρτίες σου. Αυτό ήταν το νόημα της σωτηρίας και δικαιολογούνταν μέσω της πίστης. Εντούτοις, όσοι πίστευαν, είχαν ακόμα μέσα τους την επαναστατικότητα και αντιτάσσονταν στον Θεό, στοιχεία τα οποία έπρεπε να απομακρυνθούν αργά. Σωτηρία δεν σήμαινε ότι ο άνθρωπος είχε κερδηθεί πλήρως από τον Ιησού, αλλά ότι ο άνθρωπος δεν ήταν πια αμαρτωλός, ότι είχε συγχωρεθεί για τις αμαρτίες του: Εφόσον πίστευες, δεν θα ήσουν ποτέ πια αμαρτωλός. Εκείνον τον καιρό, ο Ιησούς επιτέλεσε πολύ έργο, το οποίο ήταν ακατανόητο στους μαθητές Του και είπε πολλά, τα οποία οι άνθρωποι δεν κατανοούσαν.