Πράξη (2)

Σε περασμένες περιόδους, οι άνθρωποι εκπαιδεύτηκαν να είναι μαζί με τον Θεό και να ζουν μέσα στο πνεύμα κάθε στιγμή, κάτι που, σε σύγκριση με την πράξη του σήμερα, δεν είναι παρά απλή πνευματική κατάρτιση. Μια τέτοια πράξη προηγείται της εισόδου των ανθρώπων στη σωστή κατεύθυνση της ζωής και είναι η πλησιέστερη και απλούστερη από όλες τις μεθόδους πράξης. Είναι η πράξη των πρώτων σταδίων της πίστης των ανθρώπων στον Θεό. Εάν οι άνθρωποι ζουν πάντα σύμφωνα με αυτή την πράξη, θα έχουν πάρα πολλά συναισθήματα και δεν θα είναι σε θέση να εισέλθουν σε εμπειρίες που είναι βαθιές και αληθινές. Θα είναι σε θέση απλώς να εκπαιδεύουν τα πνεύματά τους, κάνοντας τις καρδιές τους ικανές να πλησιάσουν τον Θεό ως συνήθως και πάντα βρίσκοντας τεράστια χαρά να είναι μαζί με τον Θεό. Θα περιοριστούν σε έναν μικρό κόσμο συνάντησης με τον Θεό, ανίκανοι να καταλάβουν τι βρίσκεται στα βαθύτερα βάθη. Οι άνθρωποι που ζουν μόνο μέσα στα όρια αυτά, δεν είναι σε θέση να κάνουν μεγάλη πρόοδο. Ανά πάσα στιγμή, είναι πιθανό να φωνάξουν: «Αχ! Κύριε Ιησού. Αμήν!» Όταν τρώνε, φωνάζουν: «Ω Θεέ! Τρώω και τρως κι Εσύ...» Και είναι έτσι σχεδόν κάθε μέρα. Αυτή είναι η πράξη των παρελθόντων χρόνων, είναι η πράξη του να ζούμε μέσα στο πνεύμα κάθε στιγμή. Δεν είναι κοινότυπο; Σήμερα, όταν είναι ώρα να αναλογιστείς τα λόγια του Θεού, θα πρέπει να τα αναλογιστείς, όταν είναι ώρα να κάνεις πράξη την αλήθεια, θα πρέπει να την κάνεις πράξη, και όταν είναι ώρα να εκτελέσεις το καθήκον σου, θα πρέπει να το εκτελέσεις. Μια τέτοια πράξη είναι τόσο ελεύθερη, σε απελευθερώνει. Δεν είναι όπως όταν οι ηλικιωμένοι θρησκευόμενοι κάνουν την προσευχή τους. Φυσικά, πριν, έτσι έπρεπε να κάνουν οι άνθρωποι που πίστευαν στον Θεό. Αλλά το να πράττεις πάντα κατ’ αυτόν τον τρόπο είναι πολύ οπισθοδρομικό.